Gilad Shaar (16), Naftali Frenkel (16) en Eyal Yifrach (19) verdwenen op 12 juni toen ze aan het liften waren bij een Israëlische nederzetting op de Westelijke Jordaanoever. Israël riep direct na de verdwijning al dat de terroristische beweging Hamas achter de verdwijning zou zitten maar erkend of opgeëist is dit nooit. Afgelopen week werden de drie jongeren dood terug gevonden niet ver van de plek waar zij verdwenen. De Israelische regering reageert direct op de verdwijning en de dood van de deze drie onschuldige jongens.

De uitbarsting van geweld leidde inmiddels tot meerdere doden en 200 arrestaties van Palestijnen waarbij Hamas “moet boeten”. Huizen van verdachten zouden zijn opgeblazen. Vandaag doet de VN een oproep om geen geweld te gebruiken, massaal te straffen of onschuldigen te doden. Een loos gebaar zoals zo vaak.

De Israëlische regering laat met haar reactie zien nog steeds te leven in de tijd van het Oude Testament waar de wet “oog om oog, tand om tand” gold. Blijkbaar zijn zij niet in staat onderscheid te maken tussen individuele daden en een volk met eigen identiteit en de wens autonoom te kunnen zijn. Zonder enige vorm van proces, zonder onderzoek, zonder bewijs, staat direct vast wie de daders zijn (een groep mensen) en dat deze groep direct gestraft moet worden. Dat is met hun eigen recente geschiedenis in gedachte een wrange gedachte.

De enige partij die invloed zou kunnen uitoefenen, de VS, houdt zicht wederom stil. Waar de VS geen moment aarzelt om in te grijpen in Islamitische gebieden blijven ze nu weer op de achtergrond. Dat is laf en maakt de VS in mijn ogen met de dag ongeloofwaardiger. Israël is nog steeds een van de weinige landen die “vreemd” grondgebied bezet houden. Israël kan zonder echt een keer aangepakt te worden (met bijv. economische sancties) straffeloos onschuldige mensen doden met raketaanvallen waarbij de doelen altijd (!) als Hamas doelen worden gedefinieerd. Maar Hamas kent blijkbaar heel veel doelen.

Er is geen enkel sluitend bewijs dat de getroffen doelen werkelijk terroristen zouden herbergen en er is geen enkele natie die daar een keer dwingend naar vraagt of zelfs eist. Vandaag nog spreken Palestijnen van 10-tallen doelwitten die zijn bestookt omdat (volgens Israël) één raket vanuit de Gazastrook zou zijn afgevuurd. Er is zelfs geen enkel bewijs dat Palestijnen in het algemeen en Hamas in het bijzonder achter het doden van de tieners zit. Maar Israël aarzelt geen moment om het geweld te doen ontvlammen. Gelukkig lijkt er in het kabinet onenigheid te zijn over de wijze van “terugslaan” en hoe hard. Als straf kunnen er ook nieuwe nederzettingen worden gebouwd in het gebied dat formeel aan Palestijnen toe behoort. Ook daar ligt niet de weg naar vrede maar is ook weer de weg van provocatie, confrontatie en geweld.

In Oktober 2012 schreef ik naar aanleiding van geweld in de regio een blog over macht en de conflicten en geef aan waar volgens mij een belangrijke sleutel voor de oplossing ligt: bij de VS. Waar de VS niet schroomt in te grijpen in Irak en Afghanistan en andere islamitische gebieden toont de VS toont niet het lef en de autoriteit om Israël openlijk te bekritiseren of zelf troepen te sturen om “vrede en democratie” te brengen. Kennelijk heeft Israël (of Amerikaanse Joden) te veel macht om dat te durven. Obama doet een enkele zwakke poging maar zonder enige overtuiging of oprechte wens om het geweld te beëindigen.

Een andere sleutel is dat leiders van Israël en leiders de Palestijnen stoppen met leven in het verleden en durven dromen van een toekomst met en naast elkaar. Ik denk dat menig kind in die regio daar van droomt totdat hun ouders wederom alleen vertellen over het verleden en niemand ze laat werken aan een mooie toekomst.

Afgelopen winter zag ik in het Omniversum de film “Jeruzalem”. De geschiedenis van wat misschien wel de mooiste stad op aarde is, is de bron is van al het leed. Vier geloven maken aanspraak op hetzelfde stukje grond wat voor alle vier heilig is. In de overtuiging van de gelovigen vindt de God van alle vier dat geweld en grond opeisen de weg is naar iets van geluk.

Maar vier meisjes dromen van een toekomst samen……maar durven dat niet te uiten….

Photo by Josh Appel on Unsplash