De, nu een halve eeuw durende, ruzie tussen Israëlieten en de andere bevolkingsgroep in die regio, de Palestijnen, bereikt deze week weer een nieuw dieptepunt. Schrijnend vond ik de beelden dat de inwoners van Tel Aviv aan het strand lagen wetend dat ze beschermd worden door de geavanceerde bescherming van het Israëlische leger: Iron Dome. De Iron Dome is een gezamenlijk project van de Verenigde Staten en Israël. De VS kunnen het systeem inzetten in Afghanistan tegen raketaanvallen van de taliban.

En daar ligt dus, naar mijn idee, ook de sleutel voor de oplossing.  De VS zullen niet op korte termijn Israël scherp veroordelen en eventueel sancties op leggen. Andere westerse landen zullen nooit openlijk tegen de VS in gaan. Pas als de VS openlijk Israel zal veroordelen en de Palestijnen zal erkennen als volk en ook ruimte gunt voor een eigen staat kan er werkelijk aan vrede worden gewerkt. Vrede is er niet als er geen conflict is maar vrede is er als iedereen met het conflict kan omgaan.
Dat maakt de andere conflicten in deze wereld die er ook zijn en een vergelijkbare situatie kennen des te erger. Daar is namelijk veel minder een politiek belang bij de VS of speelt de bezetter een dusdanig belangrijke rol in het speelveld van de wereldmachten dat daar zelden echte aandacht voor is bij de grote politieke leiders en daarmee in de media. Iedereen kent ze en ze worden eigenlijk oogluikend toegestaan.

Zonder uitputtend te willen zijn denk ik aan het verhaal van Tibet.

Tibet is een van zichzelf eigen staat met een eigen volk, eigen cultuur en een eigen taal, al wordt dat door China ontkend. China ziet Tibet als een opstandige provincie. Sinds begin jaren 50 de Chinezen binnen vielen is het feitelijk bezet gebied en hoort het, volgens de Chinezen, tot de Volksrepubliek China. De wereld lijkt deze situatie als een vaststaand feit te hebben geaccepteerd en China is een wereldmacht waar mee gehandeld wordt, mag aanschuiven bij de belangrijkste overleggen en worden er grote sportevenementen georganiseerd. Ondertussen worden de Tibetanen onderdrukt en wordt het verboden hun eigen taal te spreken en hun eigen godsdienst te belijden. Tibetanen zijn met 100.000den gevlucht en zijn nu overal op de wereld te vinden en ook hier wordt van “diaspora” gesproken.

Een ander voorbeeld zijn de Koerden en hun Koerdistan in Zuid-Turkije, Syrië en Noord-Irak.

Het is net als de Israelieten na en voor de 2de Wereldoorlog een volk met een eigen taal, eigen cultuur maar geen eigen staat. En waar de Joden na de oorlog de eigen staat kregen aangeboden zitten de Koerden daar nog immer op te wachten. Het verdrag van Sèvres (1920) zou in een Koerdische staat voorzien. Door de Turkse opstand onder leiding van Atatürk werd het verdrag nooit rechtsgeldig en bij de vrede van Lausanne in 1923 was er van een autonome Koerdische staat geen sprake van. Geen enkele mogendheid heeft ooit over de oorspronkelijke toezegging gerept. Vanaf 1924 was Atatürk het nieuwe staatshoofd en volgens hem pasten Koerden niet binnen zijn ideaal van een “Turkse natiestaat”, waarbinnen volgens Atatürk alleen “Turken” woonden. Het woord “Turk” is in de grondwet als volgt gedefinieerd: Iedereen die in Turkije woont wordt Turk genoemd. Hierbij werden minderheden, zoals Koerden en ook Armeniërs, cultureel onderdrukt en gedwongen zich te assimileren met de Turkse meerderheid. De onafhankelijkheidsstrijd die de Koerdische PKK sindsdien heeft geleverd, heeft al vele levens gekost, aan beide kanten. Tussen 1984 en 1999 stierven bij de gevechten tussen het Turkse leger en de PKK ruim dertigduizend mensen en werden door het Turkse Leger meer dan drieduizend dorpen van de kaart geveegd. De PKK is als een terroristische groepering aangeduid in de Verenigde Staten en Turkije. Ook de Europese Unie kwalificeerde de PKK in 2002 als zodanig. In april 2008 werd de Europese Unie echter door het Europese Gerechtshof in eerste aanleg gelast deze beslissing ongedaan te maken – niet omdat de organisatie van karakter was veranderd maar omdat er procedurefouten waren gemaakt. In januari 2009 werd de PKK weer opgenomen op de terreurlijst van de Europese Unie. In Nederland komt de PKK nog steeds voor op de door de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding (NCTb) samengestelde lijst van terroristische organisaties. De wijze waarop PKK de doelen nastreeft kan nooit iemands goedkeuring krijgen, het doel wat ze nastreven wel, zeker nadat de geallieerden, net als bij de Joden, ooit de Koerden een zelfstandige staat toezegden maar deze belofte door andere machtspelletjes nooit gestand deden.

Er zijn nog veel meer van deze voorbeelden te vinden waarbij volkeren het recht op autonomie en een eigen staat worden ontzegd. Macht, met als bronnen olie en geld, maken dat de conflicten die daar spelen geen oplossing krijgen of geen aandacht krijgen als olie en geld (en dus macht) niet in het geding is.

Persoonlijk vind ik dat een treurige constatering.

Photo by jean wimmerlin on Unsplash