Rondom de vorige Winterspelen schreef ik een blog over “win or lose your dream”. Dit blog is een aanvulling daarop of het verversen ervan, wat je er maar van wilt maken. En er zijn een aantal verhalen rond deze spelen (en de vorige) die daar de aanleiding toe zijn.

Iedereen zal zich het recente optreden van Esmee Visser herinneren bij Peking Vandaag met Dione de Graaff. Esmee won 4 jaar geleden in Zuid-Korea totaal onverwacht goud op de 5km. Ik herinner mij een vrolijk en blij rondhuppelende Esmee die het succes totaal niet verwacht had. Dat bleek al bij het OKT eind 2017 waar zij zich al net zo verrassend voor de Spelen plaatste. Toen zij dat nieuws kreeg moest ze aan de commentator, Bert Maalderink, vragen wanneer de Spelen eigenlijk waren. Ze was daar totaal niet mee bezig geweest.

Dan de race, in het verslag van de NOS Tussen zenuwen en euforie: de gouden olympische dag van Esmee Visser, kan je het volgende lezen:
Wat volgt is een fenomenale rit. Volledig afgesloten van al het oranje op de tribunes – “Ik wist niet waar mijn familie zat” – rijdt Visser haar rondjes. Goed de bochten in, goed de bochten uitversnellen en ontspanning op het rechte stuk. “Als het startschot klinkt, valt alle spanning van je af. Dan is het alsof je een trainingswedstrijdje in Thialf rijdt.”
Esmee die ’s nachts nog droomde van goud is niet met goud bezig, ze is bezig met “goed de bochten ingaan” en “ontspannen op het rechte stuk” en “dan is het alsof je een trainingswedstrijd rijdt”.
In die “trainingsrit” stijgt Visser stijgt ver boven zichzelf uit. Ze finisht in 6.50,23, bijna vier seconden sneller dan de ‘supersterke’ Van der Weijden en zes seconden sneller dan haar eigen persoonlijk record. Esmee is die dag de beste Esmee die er ooit was. Na die overwinning gaat het mis bij Esmee.

Bij Dione de Graaff aan tafel vertelt ze dat ze pas nu echt aan het genieten is van de gouden medaille toen. De uitbundige vrolijke Esmee is in vier jaar tijd veranderd en in een indrukwekkend interview verteld ze haar verhaal. In de jaren daarna ging het vooral om nog meer te bereiken, weer op dat podium staan. Ze wilde niet stilstaan bij momenten. Het resultaat kennen we, ze verdween uit beeld en raakte haast in vergetelheid. Ze was op zoek naar resultaat, vergat te genieten. Daar komt ze pas vier jaar later aan toe. Haar doel is nu andere schaatsers daarvoor behoeden door haar verhaal te vertellen.

Het laatste kunststukje van Sven Kramer was de team pursuit op deze Spelen. Kramer plaatste zich niet individueel voor Spelen maar met Sven, was het verhaal, was er de meeste kans op goud. Hij stak dat niet onder stoelen of banken (Kramer gaat voor goud op de ploegenachtervolging). Goud is zijn doel. Voor dat doel sneuvelen Dai Dai Ntab en Thijmen Snel die moeten wijken voor Kramer en Bosker. Het TeamNL gaat voor goud. Op de dag zelf halen de drie mannen net de halve finales (4de) en zijn volstrekt kansloos tegen de Noren in de halve finale. De Noren wilden op dit onderdeel een goed resultaat en om die reden trainden ze wel op de achtervolging en trainden ze op een perfecte uitvoering van de nieuwe techniek van het duwen. Deze taak voerde ze alle drie hun wedstrijden optimaal uit. Zij pakten er goud mee.

Zo zag ik Kramer drie keer roepen dat de 10km het belangrijkste goud was en greep hij er drie keer naast. En ook nu riep hij dat (voor de vierde keer) dat hij voor goud ging maar voor de vierde keer greep hij ernaast. Ze wilden goud maar de uitvoering liet op alle fronten te wensen over.

Bij Ireen Wüst kan je een vergelijkbaar verhaal vertellen. Kramer en Wüst, grootheden in de sport, zien een van tevoren gewenste medaille in rook opgaan omdat de uitvoering op het juiste moment te wensen overlaat. Uiteraard zijn en blijven Kramer en Wust grootheden in hun sport. Hebben ze een erelijst om u tegen te zeggen maar de medaille die ze zo graag wenste, goud op de achtervolging, hebben ze niet.

Hoe anders zag bronzen Kimberly Bos eruit. Kimberly Bos is “onze” skeletonster die dit jaar opzien baarde door de wereldbeker te winnen. Als snel werd ze tot favoriet gebombardeerd en een tweede niet schaatsmedaille lag in het verschiet. Maar luister dan naar de interviews met Kimberly tijdens de wedstrijden, tussen haar vier runs door. Na haar eerste run zegt ze tegen de interviewer dat ze in de 2de run niet bezig zal zijn met de tijd, dat heeft geen zin. Ze moet de fouten uit de eerste run voorkomen en gaan voor een betere uitvoering. Die tweede run brengt haar van plek 10 naar plek zes. Na run 3 staat ze op plek 4 en de laatste run brengt haar naar brons. En dan zien we een uitbundig juichende en stralende Bos op het podium. In het interview daarna is ze duidelijk: “geen idee wat de tijd van de laatste run was” en “ik heb per run bekeken wat mijn taak was”. En dan op de vraag of ze wist dat er een medaille in het verschiet lag: “ja, maar ik moet dan wel een goede run doen en dan kijken hoe de anderen het doen”. Kimberly was niet bezig met de medaille (met het resultaat) maar met haar taak goed doen en het resultaat was de bronzen medaille.

Ook na de gouden medaille op de 1000m van Suzanne Schulting geeft Suzanne aan dat het belangrijk is om in de wedstrijd te focussen op je taak, weten wat je doet. Na de relay horen we hetzelfde. Om een goed resultaat neer te zetten had Otter een plan uitgedacht en zijn team ieder met een specifieke taak het ijs opgestuurd. Die taak was net even anders dan andere wedstrijden en het idee was dat snelste starter in het begin flink zou uithalen, een eerste plek pakken om daarna langer uit te kunnen rusten voor haar volgende aflossing. Xandra Velseboer moest die voorsprong uitbouwen waarna Suzanne in de laatste rondjes moest consolideren. Als je beelden terugkijkt zie je taken terug in de wedstrijd en was wat Xandra liet zien indrukwekkend, zeker nadat ze in haar ogen iets verkeerd deed (taak) maar dat zelf repareerde (eerdere taak). Het bracht ze het goud.

Tot slot, de uitsmijter, die ik cadeau kreeg van Canadese sprinter Dubreil. Hij is aan zijn 2de of 3de leven als sprinter bezig maar ontdekte dat er meer is dan winnen en hij koos meer voor zijn leven naast het schaatsen. En daar is plots dat pareltje: “Since winning is not a priority anymore I started skating faster and I win more. ”