Enige tijd geleden besloten wij een lang gekoesterde wens in vervulling te laten gaan en boekte een “last minute” naar Parijs. Een vlotte ontspannen reis met de Thalys van Schiphol naar Gare du Nord en een goedkoop hotel op 600 meter lopen van Gare du Nord en Gare de l’Est als uitvalsbasis voor de metro om de hoek. In de weken na onze boeking kwamen de “Gilet Jaunes” in het nieuws, “de Gele Hesjes”. Deze “Gele Hesjes” waren en zijn vooral boos over de accijns op diesel waarbij het Franse platteland harder wordt geraakt dan de mensen in de grote steden.

Onderweg naar Parijs horen wij dat er zaterdag weer betogingen zullen zijn op de Champs d’Elysee en op Place Charles de Gaulle-Etoille, beroemd door de de Arc de Triomph die daar midden op staat. Daar willen we eigenlijk zaterdag heen. De dreiging van die betoging maakt dat wij besluiten meteen vrijdagmiddag middag te gaan.

Als we de koffer in het hotel in een berging hebben gezet en een warm welkom hebben gehad bij een uiterst aardige receptionist brengt de Metro ons snel naar het Louvre. Het weer is mooier dan gedacht en de wandeling door de Tuilerieën, le Jardin deTuileries, vindt plaats in een waterig zonnetje. We pikken het reuzenrad even mee en zien veel van Parijs al even vanuit de hoogte. De man achter de kassa heeft teveel romantische films gezien en vraagt, in het Nederlands, of ik mij al ga opwarmen voor de nacht. Het is een Belg en ik laat hem denken. In de verte horen we geregeld sirenes, dat hoort ook wel bij een grote stad als Parijs.

Naarmate we de Champs d’Elysee verder oplopen is er meer politie op de been maar dat zien wij in Frankrijk al een aantal jaren. Zwaar bewapende agenten of zelfs militairen zagen we ook al in Marseille en Avignon. Verderop zijn winkeliers etalageruiten aan het dicht timmeren en wordt straatmeubilair verwijderd. Alles waar mee gegooid kan worden wordt weggehaald en alles wat vernield kan worden, wordt beschermd. Je voelt dat er spanning in de lucht zat, je ziet gespannen gezichten en dat is niet prettig. We maken onze toeristische tocht af, maken foto’s van de triomfboog en pakken de metro naar een ander deel van de stad. In de verte horen we geregeld sirenes, dat hoort ook wel bij een grote stad als Parijs.

We bezoeken de L’Atelier des Lumières en laten ons betoveren door de kunstwerken van Hundertwasser en Klimt die met een lichtshow om eens heen tot leven worden gewekt. We genieten en eten die avond buiten op straat onder de warmte van een heater een pizza. We maken in het donker nog een wandeling langs de Seine. De metro brengt ons rond een uur of 10 weer snel terug naar het hotel. In de verte horen we geregeld sirenes, dat hoort ook wel bij een grote stad als Parijs.

De zaterdag begint miezerig, paraplu in de tas, op naar de Sacre Coeur en Montmartre. Niets te merken van wat er rond de Arc de Triomph staat de gebeuren. We bezoeken de Sacre Coeur en ergeren ons aan de andere toeristen die massaal op de been zijn en ondanks het verbod hardop praten in deze prachtige basiliek en wel foto’s maken binnen wat ook niet mag. We lopen daarna door Montmartre, zien de molen die van Gogh schilderde en nu een sterrenrestaurant herbergt. We lopen langs de de Moulin Rouge en drinken koffie bij Starbucks. Als we in de metro zitten horen we dat de metro stations “Charles de Gaulle – Etoille” en “l’Opera” om veiligheidsredenen zijn gesloten. Onze metro zoeft l’Opera voorbij, stopt niet en brengt ons naar Ile de la Cité, de plek waar Parijs ooit ontstond. Een bezoek aan de Notre Dame zit er niet in, de rij om binnen te komen lijkt oneindig. Naast de sirenes die we horen zien we in de verte ook helikopters in de lucht hangen. Een aantal keren zien we rijtjes politiebusjes, brandweerwagens en politieauto’s met loeiende sirene voorbij schieten.

Een volgende metro brengt ons in snel tempo naar Mouffetard. De straat met die naam schijnt in de zomer erg leuk en gezellig te zijn. Met het weer vandaag is er weinig van de merken. Wel horen we sirenes in de verte, het lijken er meer dan gisteren. We lopen naar de grootste Moskee van Parijs en gaan naar binnen. In het werkelijk prachtige gebouw heerst een haast serene rust en iedereen is ook rustig en stil, een schril contrast met de Sacre Coeur. We mogen overal komen, alleen de gebedsruimte waarvan de deuren wijd open staan is voor betalende bezoekers verboden. Dat was in de Sacre Coeur ook maar daar trok men zich er weinig van aan. Als we weer buiten staan horen we sirenes in de verte. We weten het zeker, het zijn er meer dan gisteren.

Een andere metro brengt ons richting Eiffeltoren. Als we daar aankomen is het al aan het schemeren. Ieder uur gaan lampjes aan op het bouwwerk en veranderd deze voor 5 minuten in een gigantische kerstboom. Het ziet er indrukwekkend uit, we wandelen rond, het is niet druk en we besluiten er op te gaan. Het terrein opkomen heeft iets weg van de controle op een vliegveld. Alle tassen op een lopende band, zakken leeg en door een poortje. Bij mij piept het poortje, ik haal lachend mijn autosleutels uit mijn jaszak en mag doorlopen. Een klein jongetje voor ons moet zijn dwarsfluit inleveren, geen idee waarom. We gaan in de rij om er in en op te mogen, we hebben een Efteling gevoel. Als we binnen zijn mogen we tot de 2de verdieping, hoger mag niet vanwege de harde wind. We waren dat toch al niet van plan.

Het uitzicht op bijna 120 meter hoogte is fantastisch. Ik maak aan de lopende band foto’s. Maak een foto van de Arc de Triomph, de Truilerieën, de Sacre Coeur en de Notre Dame. We vinden het fantastisch en genieten met volle teugen. In het restaurant waar we na ons bezoek aan de toren gaan eten staat de TV op sport, voetbal. Ik zie als snel dat het Real Madrid – Valencia is en in mijn ooghoeken zie ik Fransman Benzema net naast volleyen. Wat we ook zien is dat het personeel op ieder loos ogenblik op hun mobiel naar beelden van de Champs d”Elyssee kijken. Ze stoppen wat op dat moment gebeurd in Parijs weg voor de toerist maar zijn er zelf erg mee bezig. En eerlijk gezegd, wij zijn er inderdaad nauwelijks mee bezig. We proberen uit de weg te blijven.

De kortste weg terug gaat langs de Arc de Triomph en dat is niet mogelijk. We maken een grote cirkel door de andere kant van de stad. Zo rijden we nu door de arme delen van de stad, dronken jongens stappen in, fles drank in de hand, zoeken hard schreeuwend ruzie met andere jongeren en we zijn blij als ze 4 haltes verder lallend uitstappen en de metro de deuren sluit voordat ze weer in kunnen stappen. Van wat er hartje Parijs afspeelt merken we die reis niets.

We hebben een rustige nacht. Zondag gaan we naar wat het mooiste plein van Parijs wordt genoemd: Places des Vosges. Het klopt, een mooi klein pleintje met daar omheen huizen met arcades zoals wij die ook van Zuid-Frankrijk kennen. Het parkje in het midden lijkt met een sportcomplex, groepjes mensen trainen en bewegen alsof hun leven er van afhangt. Wij besluiten ons ontbijt daar voort te zetten en genieten van koffie, thee en erg lekkere pain de chocola, pain de raisin en een croissant. We blijken bij banketbakker Carette te zitten. Die maakt dus heerlijke croissants. Daarna de echte toerist uithangen en naar La Fayette, het wereldberoemde warenhuis en daarna naar een bekende winkelgalerie Galerie Vivienne. Bij La Fayette vergapen wij ons aan de pracht en praal en concluderen dat het wel heel erg over de top is. Galerie Vivienne wordt verbouwd, we kunnen zien dat het normaal prachtig is maar de glans ontbreekt. Wat wel duidelijk is dat je aan alles merkt dat voor de Parijzenaar zaterdag al weer geschiedenis is.

We halen onze koffer op en pakken de Thalys terug naar Schiphol. Ik swipe door de foto’s op mijn mobiel en realiseer mij dat toen ik vanaf de Eiffeltoren een foto maakte van de Arc de Triomph daar een veldslag aan de gang was. Eigenlijk hebben we er niet veel van gemerkt, Parijs is een grote stad en die stad wacht rustig op de volgende betoging. Die heeft ze al zo vaak gezien, uiteindelijk worden ze allemaal geschiedenis en zal de ene als voetnoot groter zijn dan de andere. Naar mijn idee wordt er deze week geen geschiedenis geschreven al willen mensen dat wel graag geloven.

Foto: eigen collectie