Sinds enige tijd krijg ik regelmatig een mail van “verhalenmail” in mijn inbox. Sommige verhalen zijn zo leuk, inspirerend, om over na te denken of allemaal dat ik ze graag deel.

Vandaag “De wereld in elkaar zetten”, “Het beeld van Michelangelo”, “Het Waterboek” en “De zin van stilte”. Veel leesplezier.

De wereld in elkaar zetten.

Tom kwam thuis van zijn werk, ging in zijn luie stoel zitten, pakte de krant en hoopte zich al lezend even te kunnen ontspannen.

Sarah, zijn dochter van zes, dacht daar heel anders over: “Papa, wil je een spelletje met me doen?” “Nu niet, schatje, papa is moe en wil even uitrusten.”

“Hè, toe nou, papa!” Tom dacht heel even na en kreeg een idee. Hij scheurde een stuk uit de krant waarop de aarde stond afgebeeld en scheurde dat in twintig stukken. “Weet je wat, hier heb je een puzzel van de aarde. Vraag mama maar om plakband. Als je de puzzel af hebt, gaan we spelen.”

Sarah holde weg met de stukjes papier en Tom dacht een halfuur rust te hebben. Vijf minuten later stond zijn dochter alweer voor zijn neus, met de puzzel. Hij was af. Verbaasd vroeg Tom: “Hoe heb je dat zo vlug voor elkaar gekregen?”

“Het was heel gemakkelijk, papa! Kijk maar, er staat een mens op de achterkant. Toen die goed was, was de wereld ook goed.”

Dan Millman

Het beeld van Michelangelo

De jonge Michelangelo kreeg de opdracht een standbeeld te maken.

Hij zocht lang naar een geschikt stuk marmer. Uiteindelijk vond hij een overwoekerd blok langs de kant van de weg. Hij liet het naar zijn atelier brengen en hij begon het beeld van David uit de steen te hakken.

Hij had er twee jaar voor nodig en het duurde nog eens twee jaar voordat het beeld door slijpen en polijsten helemaal klaar was.

Bij de feestelijke onthulling van het standbeeld vroeg men aan Michelangelo hoe het toch mogelijk was dat hij zo’n schitterend beeld had gemaakt.

Glimlachend antwoordde de beeldhouwer: ‘David wás er al die tijd al. Ik hoefde slechts het overbodige marmer weg te hakken.’

Het waterboek
Op een dag vroeg de leerling aan de meester: “Kunt u mij een boek aanbevelen waarin de waarheid achter het mysterie van het leven beschreven wordt?”

De meester, die zelf ook een paar boeken in zijn kast had staan, greep naar een boek dat ging over de geheimen en de wonderbaarlijke vermogens van water en over de betekenis van water voor ons leven op aarde. Hij gaf het boek aan zijn leerling en zei: “Neem het tussen je beide handen en wring het uit!”

De leerling keek verbaasd, maar deed wat hem gezegd werd. Hij kneep en wrong, maar de meester zei: “Je moet harder knijpen.” De leerling deed zijn best, doch de meester riep: “Harder!” Dit ging een tijdje zo door. Eindelijk gaf de leerling het op, niet wetend wat de bedoeling hiervan was.

De meester vroeg hem: “Heb je er water uit kunnen persen?”

“Nee, natuurlijk niet!”

“Zie je,” zei de meester, “uit een boek over water komt geen water, en over een boek over waarheid komt nooit de waarheid zelf.”

De zin van stilte

Er was een eenzame monnik die op een dag bezoek kreeg van enkele mensen.

Nieuwsgierig vroegen ze hem wat voor nut het leven in stilte en meditatie had.

De monnik, die net met een emmer water haalde uit een diepe bron, stopte zijn werkzaamheden en zei: ‘Kijk eens in de bron. Wat zien jullie?’

De mensen tuurden naar het water en zeiden: ‘We zien helemaal niets.’

Enige tijd later herhaalde de monnik zijn vraag. ‘Kijk weer in de bron. Wat zien jullie nu?’

De mensen keken weer en zeiden opgetogen: ‘We kunnen in de weerspiegeling onszelf zien!’

‘Dat is de kracht van de stilte,’ legde de monnik uit. ‘Ik was water aan het putten en daarom was het water onrustig. Nu is het rustig en kunnen jullie jezelf zien. De stilte van meditatie zorgt ervoor dat je jezelf kunt zien. Maar blijf nog even hier wachten. ‘

Enige tijd later zei de monnik weer: ‘Kijk nu nog een keertje in de bron. Wat zien jullie nu?’

De bezoekers tuurden naar de bron en riepen uit: ‘Nu zien we de stenen op de bodem van de bron!’

‘Juist,’ beaamde de monnik, ‘als je maar lang genoeg wacht en opgaat in stilte en meditatie, kun je de grond van alles aanschouwen.’

Verhaal uit: De kleren van de yogi

 

Bron: zinnigeverhalen.nl

 

Photo by Nathan Anderson on Unsplash