Vandaag schreef Umar Ebru haar blog op Metro.
Probeerde een antwoord vanuit de ogen van een vluchteling te schrijven. In vet de tekst van Umar uit haar Metro column.

Jullie hebben geen idee wat het betekent om bedreigd te worden. Dag in dag uit in de schuilkelders terwijl bommen inslaan en straaljagers boven mijn hoofd af en aan vliegen.

Geen idee wat het betekent om dag in dag uit via internet gekkies achter je aan te krijgen, die mij uitmaken voor gelukszoeker, geitenneuker en erger.

Geen idee wat het betekent om dagelijks op straat varianten op die gekkies tegen te komen.
Geen idee wat het betekent om dagelijks over straat te moeten terwijl ik nagekeken en nageroepen wordt: ga weg, ga terug naar waar je vandaan komt

Geen idee wat het betekent om niet spontaan te besluiten te gaan sporten/ uiteten/ vrienden te bezoeken/ een reis te boeken/ je moeder te bezoeken. Omdat alles wat ik had plat gebombardeerd is, mijn moeder omkwam bij gevechten en een reis een vlucht werd naar rust en vrede.

Geen idee wat het betekent om niet dagelijks je boodschappen te kunnen doen omdat winkels er niet meer zijn, verdwenen en mijn omgeving honger lijdt

Geen idee wat het betekent om niet in je eigen auto te kunnen rijden, die had ik wel maar is verbrand, verwoest onder het aanhoudende geweld en meenemen op mijn vlucht kon niet.

Geen idee wat het betekent om niet zelf je post uit je brievenbus te kunnen halen want waar is die brievenbus, thuis weg, onderweg niets, het asielzoekerscentrum heeft er een, maar die deel ik met honderden

Geen idee wat het betekent om niet in je eigen huis te wonen, idee had ik wel maar er niets van over

Geen idee wat het betekent om bij elke online bestelling te denken ‘welke naam zal ik nu eens op het adres zetten’, ik hoef toch niet in herhalingen te vallen

Geen idee wat het betekent om elke dag geconfronteerd te worden met beveiligers, nee waar zijn ze als ik ze nodig hebt. Brandbommen tegen de Moskee, vuurwerk in het AZC, het houdt niet op.

Geen idee wat het betekent om anderen niet met jouw situatie lastig te vallen, om ‘normaal’ te willen doen. Al doe ik zo mijn best, ik hoor er toch nooit helemaal bij omdat ik ergens anders vandaan komt, iets anders gelooft en andere kleren aantrekt.

Geen idee wat het betekent om alleen met beveiliging je werk te kunnen doen. Had ik maar werk, ik wil zo graag, maar van iemand mag het niet.

Jullie hebben geen idee wat het betekent om in een vrij, westers land geen gebruik te kunnen maken van wat voor iedereen bevochten is, maar al jaren niet meer vanzelfsprekend: vrijheid. Precies, die vrijheid die ik had in mijn land is mij ontnomen en in het land waar ik heen ging om mijn geluk te vinden, veilig te zijn, op zoek naar een beetje geluk heb ik doe vrijheid nog niet.

Jullie hebben geen idee wat voor invloed dat heeft op je leven. Je gedachten. Je gezondheid. Heeft iemand een idee wat die gevechten, die oorlog het vluchten, mensen om je heen zien sterven met mij doet? Met mijn gedachten, met mijn gezondheid?

Jullie hebben geen idee hoeveel energie het kost om jezelf elke dag voor te houden dat het ooit goed komt. Dat je ooit je leven weer terugkrijgt. Ik zou dit willen uitschreeuwen, hierom ben ik gevlucht, hierom ben ik hier gekomen. Ik wil zo graag geloven dat het ooit goed komt, terug mag naar mijn eigen land en zo mijn eigen leven weer terugkrijgen

Jullie hebben geen idee.

Jullie hebben geen idee hoe hard een op het oog kleine tegenslag je uit balans kan brengen. Onderweg een lekke boot, kou en sneeuw in de opvangkampen, het zijn maar kleine tegenslagen.

Laat staan dat jullie ook maar een idee hebben hoe heftig een grote tegenslag binnenkomt. De bommen in Aleppo, mijn familie half dood, vermoord, omgebracht door Moskou, Assad, IS, wat doet het er toe wie het deed, ik ben ze kwijt.

Jullie hebben geen idee hoeveel energie leven, laat staan werken dan kost, maar gelukkig, ik leef nog.

Jullie hebben geen idee.

Jullie hebben geen idee hoe is het om dusdanig gehaat te worden, dat je leven op het spel staat. En jullie hebben al helemaal geen idee wat het met je doet als blijkt dat je leven op het spel heeft gestaan. En ik zie haat om mij heen, groepen mensen moeten mij niet. Bij de opvang zijn ze aardig maar op straat proef ik de haat, hoor ik de verwensingen en word ik ook hier weggejaagd.

Jullie hebben geen idee wat voor prestatie het is, als je onder die omstandigheden een interview in een vreemde taal, niet afzegt. Nederlands mag ik niet leren, alles moet in een voor mij vreemde taal. Zou graag Nederlands leren om dan in jullie taal mijn ervaringen en angst te delen.

Geen idee hoe belangrijk het is om je leven niet nog meer te laten bepalen door anderen. Zou zo graag weer de controle terug hebben, terug in mijn eigen land met mijn geliefden om mij heen.

Nee. Pas als jullie en dan met name „jullie van de media” ‘ns een tijdje leven zoals Geert Wilders leeft, zul je begrijpen dat het verwarren van twee moorden en twee moordenaars geen vooropgezette campagnetactiek is. Misschien zou Geert eens een dagje als vluchteling moeten leven, in mijn schoenen staan, mijn leven lijden en mijn herinneringen hebben en misschien begrijpen dat mijn leven als vluchteling geen vooropgezet plan was om bij jullie chaos te stichten maar slechts een vlucht naar geluk.

 

Photo by Kelly Sikkema on Unsplash