Eduard van Brakel schrijft in zijn blog “incompetentie” over incompetent zijn van scheidsrechters. Jaren geleden voetbalde ik ook op wat menigeen een bedenkelijk niveau zou noemen. Ik was wel eens boos op een scheidsrechter maar eigenlijk maakte ik nooit ruzie. Ik zou zo maar de volgende kunnen zijn die een wedstrijd moest proberen te leiden en dan moest ik maar hopen dat er ook met mij geen ruzie gemaakt zou worden. Ik probeerde altijd naar eer en geweten te fluiten.
Dat werd mij niet altijd in dank af genomen. De ene keer door mijn teamgenoten die vonden dat die ene beslissing best in “ons” voordeel had mogen uitvallen, de andere keer door de tegenstander die het idee hadden ‘weer’ een thuisfluiter te treffen. Dat werd dan in het veld en na de wedstrijd er nog eens flink ingewreven maar gelukkig zag ik ze maar twee keer per jaar waar ik mijn teamgenoten week in week uit zag. Fluiten, nee daar werd ik niet blij van en nu ik er aan terug denk, eigenlijk niemand niet. Want iedere fout werd er rechts of linksom ingewreven en ik maar denken de wedstrijd aan te voelen en tegelijkertijd de regels juist toe te passen. Maar dat leek nooit goed te lukken, maakt mij dat dan incompetent?
Op een hoger niveau zijn scheidsrechters beter getraind en opgeleid maar het kan nog steeds voorkomen dat ze fouten maken. Niemand is onfeilbaar, en Godzijdank, fouten maken mag. Maar kennelijk niet als je Sven Kramer uit de wedstrijd haalt. Scheidsrechter de Koning wordt uitgekotst, wil zijn stempel drukke, zit er mijlen ver naast. Hij ontneemt Nederland (!) een mooie schaatswedstrijd. Het respect is ver te zoeken, iedereen, zelfs incompetente voetballers hebben hun mening klaar, de ISU regels wordt gepubliceerd door Humberto Tan (topschaatser in zijn tijd) en Sven besloot per direct zijn seizoen te stoppen, “ik moet geopereerd worden”. Allemaal door Jacques de Koning, scheidsrechter als bijbaan en vooral overtuigd dat hij dit keer de regels wel goed had geïnterpreteerd en door Eduard gekenmerkt als “Incompetentie is zelden zo treffend met 1 besluit aangetoond”.
Atletiek kent al jaren een Jury d’appel om fouten die scheidsrechters kunnen (!) maken eventueel weer recht te kunnen zetten, afgelopen NK indoor Atletiek werd door sporters vier keer hun hulp ingeroepen en in twee van de gevallen kreeg de sporter gelijk en twee keer niet. De sporter was boos maar kon bij iemand terecht die zijn boosheid begreep en onafhankelijk recht kon spreken. Ook een idee voor schaatsen en bij voetballen op een zeker niveau (om eredivisie top te noemen gaat wel ver) misschien. Bij belangrijke wedstrijden zouden scheidsrechters beelden moeten kunnen terug kijken. De techniek is er waarom er dan geen gebruik van maken? Fouten kunnen recht gezet en ook kan een scheidsrechter zijn gelijk krijgen, draagt ook bij aan waardering. Tennis kent het systeem al jaren. Een idee voor al die miljoenen incompetente voetballers die in het weekend of bondscoach zijn of topscheidsrechter bij willekeuring iedere sport.
En als je weer kritiek hebt, tijdens je eigen wedstrijd waarvan jij vindt dat het de belangrijkste competitie van de wereld is, dat iedere wedstrijd goed- of kwaadschiks gewonnen MOET worden. Ben je weer boos, teleurgesteld, wil je de scheidsrechter het liefst zijn fluit door zijn strot duwen of die partijdige grensrechter de vlag in zijn…. Dat moment? Denk dan iedere keer aan die ene scheidsrechter uit Almere die tijdens het uitvoeren van zijn hobby het aan de stok kreeg met een paar voetballers maar dat nooit meer aan de bar uit heeft kunnen praten.
Aad Brinkman 
Mooi blog Aad.
Je hebt zeker een punt. Sport is de belangrijkste bijzaak van het leven, zei een oud-collega mij ooit. En fouten maken mag. Er is wat mij betreft een verschil tussen fouten maken op het niveau waarop een incompetente voetballer als ik acteerde, en bewust partijdig zijn. Door bewust partijdig te zijn creeert een scheidsrechter een sfeer die niet bevorderlijk is voor sportiviteit en daardoor is de scheidsrechter geen ambassadeur voor de sport. Het gevolg daarvan is dat sporters zich ook niet als ambassadeurs gedragen. Let wel: ik heb het over bewust partijdig zijn, dat is anders dan een foutje maken.
Belangrijk is ook om een wedstrijd aan te voelen. Dat zal op lager niveau minder goed gebeuren dan op hoger niveau. daardoor kan in wedstrijd X een overtreding met ‘geel’ bestraft worden, en in een andere wedstrijd met een waarschuwing worden afgedaan.
Zodra er sprake is van moedwillig iemand een wedstrijd uit schoppen, duwen, slaan, trekken, of op welke creatieve manier er mensen een wedstrijd uitgekegeld worden dan ook, is de straf altijd rood en uitsluiting.
Op een hoger niveau, waar scheidsrechters ook profs zijn, vind ik het terecht dat er veel meer gevraagd wordt van een scheidsrechter. En dat betekent dat er juist op het hoogste niveau, juist als het er toe doet, juist als de wereld (of het hele land) toekijkt, geen fouten gemaakt mogen worden.
Of dat er een commissie is waarbij er ogenblikkelijk beroep kan worden aangetekend, of dat er een commissie is die het besluit toetst. En daar meer factoren in meeneemt dan alleen sec het reglement.
Het grootste onrecht dat iemand aangedaan kan worden, is soms dat er recht wordt gesproken volgens de regels. Want regels houden geen rekening met omstandigheden. Daar heb je een competente scheidsrechter voor nodig.
Waar ik absoluut altijd tegen ben, is fysiek geweld en bedreigingen. Nooit mag een beslissing daar aanleiding toe zijn. Niet op laag niveau, en niet op hoog niveau.
dank voor je blog! 🙂
Leuk!
Eduard van Brakel
Of gewoon zoals hockey. 1x per helft tegen de scheidsrechter in gaan. Heb je gelijk dan krijg je de mogelijkheid terug en anders kan je volgende helft pas weer.