Dit verhaal zat deze week in mijn mail en laat, op een volgens mij humoristische wijze,  zien hoe moeilijk het is te geloven en welke onzekerheid daar onder zit. Tegelijkertijd gloort er hoop. Van vind jij?

In de moederbuik praat een tweeling met elkaar:

Geloof jij in een leven na de geboorte??

‘Ja,’ zegt het ene kind.

‘Hoe ziet dat er dan uit, een leven na de geboorte??

‘Dat weet ik ook niet precies. Maar het zal wel lichter zijn dan hier. En misschien lopen we wel rond en eten we met onze mond.’

‘Rondlopen, dat gaat toch helemaal niet. En met onze mond eten? Hoe dan?

Er is toch een navelstreng die ons voedt. Bovendien is de navelstreng veel te kort om mee rond te lopen.’

‘Ik geloof echt dat alles anders zal zijn.’

‘Nou, ik denk dat met de geboorte het leven ten einde is. Ik blijf liever bij wat ik hier en nu ervaar. Het leven is een kwelling en het is donker?’

‘Nee, we zullen dan onze moeder zien en zij zal voor ons zorgen.’

‘Geloof jij in een moeder? Waar is ze dan?’

‘Hier, overal om ons heen. We zijn en we leven in haar en door haar. Zonder haar zouden we er helemaal niet zijn!’

‘Onzin! Ik heb nog niets van een moeder gezien. Er ook nooit iets van gemerkt, dus is ze er niet! En bovendien: er is nog nooit iemand teruggekomen,’ hield het andere kind vol.

Photo by Jens Johnsson on Unsplash