Er was eens een vader die met zijn zoontje naar een ver land reisde. Onderweg moesten ze een hoge berg over en vlak bij de top daarvan brachten ze de nacht door in een hut. Bij het aanbreken van de dag verdreef de zon de duisternis en kleurde met zijn warme stralen de met sneeuw bedekte bergtop vlammend rood.
Toen de jongen wakker werd, zag hij door het raam de roodgloeiende hemel en de vlammende bergtop. En aangezien hij nog maar klein was, kon hij alleen door het bovenste deel van het raam kijken. Hij begreep de gloed daar buiten niet en het joeg hem schrik aan. Hij voelde een hevig verlangen naar de geborgenheid en veiligheid van zijn ouderlijk huis en hij wenste dat hij nooit met zijn vader was meegegaan.
De opkomende zon verwarmde de sneeuw die zich vervolgens losmaakte van de bergwand en zich als een donderende lawine het dal in stortte. Het vreselijke geluid joeg de jongen zo mogelijk nog meer schrik aan dan de vlammende hemel.
Hij liep naar zijn vader, schudde hem wild heen en weer om hem wakker te maken en riep: ‘Papa, papa! Word wakker, word wakker. Het is het einde van de wereld!’
De vader opende zijn ogen en ging rechtop zitten. Door het raam – dat voor zijn zoon nog te hoog was – kon hij wél alles duidelijk zien. Hij nam de hand van de jongen in de zijne en zei geruststellend: ‘Nee, mijn jongen, dat is niet het einde van de wereld. Dat is het begin van een nieuwe dag!’
Iedereen ziet maar een klein stukje van de hele werkelijkheid. Allemaal worden wij beperkt in ons blikveld zoals de jongen in het verhaal door de hoogte van het raam. Het klein beetje wat we zien verandert in ons hoofd direct in een feit, een mening, een ordeel of overtuiging. Iedereen ziet slechts fragmenten van de waarheid en baseert daar, ikzelf incluis, zijn waarheid en overtuigingen op. Hoe vaak hoor jij iemand zeggen”Prima dat jij je mening verkondigd zolang je het maar niet als de absolute waarheid neerzet”. En dat is precies wat wij vaak doen. En daar ligt de kiem van veel conflicten en ruzies.
Wij willen overal met de neus bovenop zitten en dat beperkt ons gezichtsveld, afstand nemen doet dan wonderen. We zien meer en we baseren onze waarheid dan op een steeds groter wordend beeld. Dan ontstaan verschuivingen, een verandering van onze overtuigingen.
Hoeveel afstand neem jij de volgende keer?
Met dank aan Erich Kaniok
Aad Brinkman 