Hoi Ellen

Het is al zondagmorgen als je na een avondje stappen naar huis fietst.

Ergens op die weg neemt het lot een andere wending en blijven vriend, familie en iedereen die jou lief heeft leeg en verward achter.

Het nieuws over je ongeluk komt langzaam bij mij binnen. Via, via hoor ik wat er gebeurd is, want Breda is voor mij natuurlijk ver weg. Er gebeuren zo vaak dodelijke ongelukken in Nederland. Maar deze raakt mij meer. Niet alleen omdat er een collega nu leeg en verward achter blijft. Ik ben zelf, op dit moment, zowiezo wat makkelijker te raken. Ben zelf nog leeg en verward. Maar je bent nog een meisje, een meisje van 17 en dit hoort niet. En meer wil ik eigenlijk ook niet van je weten, meisje van 17.

Helaas moet ik vaststellen dat daarna de media, in bijzonder BN De Stem, zoals zo vaak vanuit “journalistieke belangen” weinig waarde hechten aan privacy van jou als slachtoffer en die van je nabestaanden. Zonder enige terughoudendheid worden je naam en toenaam gepubliceerd en schaamteloos gebruikt ter meerdere eer en glorie van wat zo mooi “nieuws” wordt genoemd. Je werkgever en school worden er bij gehaald. Namen van je vriendinnen die getuige waren. Zelfs een video-item met je vernielde fiets en zwaar beschadigde auto van de dader wordt niet geschuwd.

Het verhaal van de jongen die “Tripoli” overleefde is algemeen bekend. Ook hier was nieuws belangrijker dan de jongen zelf. Net als bij het meisje in Groningen wat zo maar moeder werd van haar eigen vader en wat ook met naam en toenaam in de krant moest. Overigens beide in de Telegraaf. De krant die vaker die blijkt geeft van hoge (journalistieke) normen en waarden. Hoe ver mag je als journalist hierin gaan?

Ellen, naar mijn idee zijn alle grenzen van fatsoen in alle gevallen overschreden. Waar de Telegraaf zich in het geval “Tripoli” nog zou kunnen beroepen op “groot” en “landelijk” nieuws is dat bij Groningen en bij BN De Stem zeker niet zo. BN De Stem gaat er volgens mij volledig aan voorbij dat hoewel het een lokale krant betreft met internet een landelijke dekking wordt gehaald.

Daarnaast vraag ik mij oprecht af wat de nieuwswaarde van het vrijgeven van de naam is. Wat voegt het toe aan het verschrikkelijke nieuws dat een jij door een gek uit je nog prille leven wordt weg gerukt? Ik kan en wil mij daar werkelijk niets bij voorstellen. En het is niet een keer, maar keer op keer worden nieuwe artikelen gepubliceerd waarin je naam weer wordt genoemd.

Journalist van BN De Stem, journalisten van alle kranten: wie legt mij uit waarom van een slachtoffer keer op keer alle persoonlijke details naar buiten moet worden gebracht? Onder dit blog mag daar open en vrij op gereageerd worden.

BN De Stem: mag ik u namens Ellen vragen of u enig idee heeft wat dit teweeg brengt bij de mensen die Ellen lief hebben gehad en haar nu moeten missen? Weer haar naam, weer dat ongeluk, weer …..weer…..

BN De Stem, stop met dit onzinnig gebruik van de naam van een lief meisje dat er niet meer is. Dat gegeven is voor iedereen om haar heen al een drama waarvan u geen enkel idee heeft hoe groot dat is en u heeft geen idee hoe de jonge wonden keer op keer worden opengehaald door uw berichtgeving. Dat is groot en nodeloos leed wat u veroorzaakt, dat maakt u, in mijn ogen net zo schuldig als de automobilist die Ellen doodde.

Lieve Ellen,

Ik ken je niet maar uit de reacties van iedereen om je heen merk ik dat je een bijzonder meisje was. Ik wilde op deze manier een klein beetje meehelpen aan de rust voor familie. Ik hoop dat helpt. Rust zacht…..