Daar aangekomen vroeg hij de boer hoe hij het klaarspeelde om zulke goede zonnebloemen te telen.

“Heel simpel” was het antwoord, “na afloop van de oogst houd ik een flink deel van de zaden apart en dat geef ik als zaaigoed aan mijn buren.”

De journalist reageerde verbaasd: “Maar geeft u die goede zonnebloemen echt weg? Het mogen dan wel buren zijn, maar het zijn toch ook gewoon concurrenten?”

“Het een kan niet zonder het andere, het is een geheel of ziet u dat niet?” zei de boer. “In de lente neemt de wind het stuifmeel mee en blaast het alle kanten op. Als mijn buren iets slechts zaaien, heeft dat gevolgen voor mijn oogst. Om het beste product van de streek te kunnen hebben, moet ik ervoor zorgen dat de kwaliteit van de zonnebloemen van mijn buren dezelfde is -en ook blijft- als die van mij. Ik kan in mijn leven niets goeds tot stand brengen, als ik anderen niet stimuleer hetzelfde te doen”

Happinez, Paulo Coelho, 2006

Pilaarheilige  

Het was een drukte van belang op het dorpsplein. Het Nasroeddin-uurtje was aangebroken en de mensen dromden om hem heen. Buitengewoon zoals hij elke vraag kon beantwoorden. Wat een diepgang!

Kijk nu was hij aan het voorlezen. Wat een geweldige tekst! Wat een spirituele grootmeester!

Daar baande zich een man een weg naar voren. “Moella, ik zit met een probleem. Het lukt me maar niet mij te bevrijden van al die negatieve gedachten in mij.” Nasroeddin smeet zijn boek aan de kant en rende de trappen van het stadhuis op. Dat was zo leuk aan hem. Steeds dat onverwachte. Maar wat deed hij nu?
 Hij pakte een pilaar vast en begon wanhopig te roepen: “Red mij van de pilaar! Red mij van de pilaar!”

Verbijsterd begon de man aan Nasroeddins mantel te trekken. “Maar die pilaar doet je niets. Je houdt hem immers zelf vast”. 
Als bij toverslag kwam Nasroeddin tot rust. “Inderdaad. Wie heeft er nog een vraag?”.

Photo by Aaron Burden on Unsplash