De 17 kamelen

Een Arabische vader laat 17 kamelen na aan zijn 3 zonen met de volgende formule in zijn testament: “Ik laat al mijn kamelen na aan mijn drie zonen. Mijn oudste zoon krijgt de helft van mijn kamelen, mijn middelste zoon een derde, en mijn jongste zoon een negende deel”. Dagen lang worstelen de zonen met deze onuitvoerbare verdeelsleutel. Goede raad is duur. Of toch niet?

Toen de drie zonen op veel manieren 17 door 2, door 3 en door 9 hadden proberen te delen, kwam er een handelsreiziger voorbij die het treurige groepje zag zitten. De zonen legden hem hun onoverkomelijke probleem uit. “O, is dat alles?” zei de handelsreiziger. “Geen nood: dat lossen we samen wel even op. Kijk, ik zet mijn kameel even bij die 17 van jullie. Hij heeft wel wat rust verdiend. Nu wordt het ineens veel eenvoudiger.

Wie van jullie is hier de oudste? Jij krijgt de helft van 18: dus 9 kamelen. En jij als middelste zoon: een derde deel: dat is dus 6 kamelen. En jij als jongste krijgt een negende deel: 2 kamelen. Tevreden? En kijk: wie blijft er over? Jazeker, mijn trouwe kameel.

Wees uw vader dankbaar. Ik groet u!”

Sneeuwvlok

“Vertel me eens wat een sneeuwvlok weegt”, vroeg een hermelijn aan een duif. “Niets meer dan niets”, was het antwoord van de duif.

“In dat geval moet ik je een wonderbaarlijk verhaal vertellen”, zei de hermelijn.  “Ik zat eens op een tak van een dennenboom, toen het zachtjes en stil begon te sneeuwen. Omdat ik toch niets beters te doen had, begon ik de sneeuwvlokken te tellen die neerdaalden op de naalden en tak waar ik zat. Ik was precies bij nummer 3.741.952, toen de 3.741.953e sneeuwvlok op de tak viel… Niets meer dan niets, zeg je, maar de tak brak af.” De hermelijn liep weer verder.

De duif, al sinds de tijd van Noach een autoriteit in vredeszaken, dacht over het verhaal na en zei tenslotte in zichzelf: “Misschien ontbreekt er nog maar de stem van één mens om tot vrede in de wereld te komen.”

De halsketting

Op de bodem van een kristalhelder meer lag een prachtige halsketting.
Iedereen kon haar zien, en velen doken het water in om de ketting te pakken te krijgen.
Maar het lukte niemand. Zo gauw iemand de bodem bereikte was de ketting verdwenen.
En toch was het sieraad vanaf de kant van het meer heel duidelijk te zien.

Op een dag kwam de meester langs en men vroeg hem om raad.
Hij keek het water in en zei: “De ketting ligt niet op de bodem van het meer; wat jullie zien is alleen maar een weerspiegeling ervan.”
De mensen schudden hun hoofden en keken de meester twijfelend aan.
Maar deze wees met zijn arm naar een boom die op de rand van het meer stond, met zijn takken boven het water. Aan één van de takken hing de schitterende ketting.
Een vogel had haar gevonden en hier laten hangen, niemand had haar gezien, niemand had ooit naar boven gekeken.
En de meester zei: “Omdat jullie je blik niet verheffen zien jullie alleen de weerspiegeling.
De werkelijkheid is heel dichtbij, je kunt haar zo grijpen; laat je niet misleiden door haar weerspiegelingen in de materie, die zijn maar schijn. Open je ogen en wordt wakker